Już medycyna starożytnych Chin uznawała sok z owoców granatu za "skoncentrowane życie" i gwarancję długowieczności. Średniowieczni alchemicy uważali granat za owoc przedłużający życie. Owoc granatu, ze względu na swoje cudowne właściwości, zdobił herby związków lekarzy w całej Europie.

Książka dr Karla Otto Jacoba i Ludwiga M. Jacoba podaje wiele innych dowodów na to iż owoce granatów spełniały bardzo szczególną rolę w medycynie na przekroju dziejów ludzkości. Dr Karl Otto Jacob i Ludwig M. Jacob podjęli odważną próbę skonfrontowania starożytnych opinii o cudownych właściwościach owoców granatowca z wynikami najnowszych badań naukowych. Swoje rozważania o wyjątkowości biologicznej granatowca zaczęli od tego, iż roślina ta nie ma żadnych botanicznych krewnych. Medycyna naturalna wielu regionów świata zalecała w celach leczniczych wykorzystywanie wszystkich części drzewa - od owoców, przez korzenie i skórkę, aż po nasiona. Sok z granatów używany był jako doskonały napój orzeźwiający. Przypisywano mu również działanie łagodzące podrażnienia, uszczelniające naczynia krwionośne i pobudzające krążenie. Leczono nim rany, infekcje oraz zapalenia. Skórek granatu używano przeciwko biegunce, wrzodom, próchnicy, w zapaleniach jamy ustnej i infekcjach gardła. Korę i korzenie stosowano przeciwko tasiemcom oraz w leczeniu czerwonki. Czerwono-pomarańczowe kwiaty, starożytny symbol miłości, ponoć ulubione kwiaty Afrodyty, wykorzystywano w leczeniu cukrzycy.